czym jest choroba w totalnej biologii?
Choroba nie jest dla człowieka wrogiem. W psychobiologii choroba stanowi dla mózgu najlepsze rozwiązanie i zwłaszcza w traumatycznym momencie pojawia się po to, aby przedłużyć ludzkie życie. Dlaczego tak się dzieje? Jaki ma sens i w czym może być pomocne takie stwierdzenie? Jaka jest szansa na to, aby pogodzić takie podejście do chorowania z ustaleniami wieloletnich
badań klasycznej medycyny?
Czym jest choroba?
Koncepcja choroby i radzenia sobie z nią przedstawiana przez naukowców związanych z medycyną akademicką od dawna przestała być wystarczająca dla wielu ludzi, w tym także dla wielu lekarzy i naukowców głównego nurtu nauki. Wyjaśnienie pojęcia choroby jest zdecydowanie czymś innym w ujęciu psychobiologii, a czym innym odniesieniu do medycyny akademickiej.
W pierwszej kolejności pochylmy się nad definicją choroby znaną w klasycznym ujęciu, gdzie jednostka chorobowa jest zaburzeniem funkcji lub uszkodzeniem struktury organizmu wywołanym przez czynniki takie jak:
– patogeny – wirusy, bakterie, grzyby i pasożyty,
– czynniki psychiczne na przykład stres,
– czynniki nieożywione np. substancje chemiczne, żrące, toksyczne, niedobory pokarmowe,
– czynniki mechaniczne.
Podsumowując – medycznie choroba jest reakcją organizmu na zewnętrzne czynniki. Choć pojęcie to jest efektem wielu lat rozwoju medycyny i zdecydowanie jest ważne i konieczne, to jednak często brakuje w nim spojrzenia uwzględniającego ludzką świadomość. Nie ma w nim miejsca na łączenie z tym obszarem wiedzy, którym zajmuje się psychobiologia. Brakuje tu także miejsca na holistyczne podejście do człowieka jako do inteligentnego organizmu. Leczenie, które jest oferowane najczęściej skupia się na eliminacji objawu, ignorując przyczynę.
Psychosomatyka – wspólny obszar medycyny klasycznej i psychobiologii
Istnieje jednak pewien zakres, będący wspólnym zarówno w klasycznym ujęciu medycyny, jak i psychobiologicznym. Jest nim psychosomatyka. W dzisiejszej medycynie akademickiej mówi się już o chorobach mających podłoże psychosomatyczne. Najczęściej wymienianym w literaturze czynnikiem, będącym podstawą do rozwoju chorób psychosomatycznych jest przewlekły stres. Potwierdzono bowiem, że zmiany chorobowe mogą pojawić się w organizmie nawet po po odjęciu stresora, kiedy organizm nie wyhamuje reakcji stresowej. W ten sposób dopuszcza się w medycynie klasycznej pojęcie, że człowiek może być chory i doświadczać fizycznych dolegliwości ze stresu. Jest to jeden z omawianych w fachowej literaturze mechanizmów powstawania problemów psychosomatycznych.
Czym więc jest choroba w ujęciu psychobiologii?
Psychobiologicznie choroba jest postrzegana jako wynik wewnętrznych przeżyć emocjonalnych, traum, przekazu transgeneracyjnego lub programowania w okresie prenatalnym. Inne jest również spojrzenie na proces leczenia, gdyż jeśli przyczyna reakcji ciała jest w nas, to sami (z pomocą terapeuty) możemy ją odnaleźć, uwolnić i powrócić do zdrowia.
Naukowcy zauważyli również następującą zależność – osoby, które silniej przeżywają stresujące sytuacje oraz mają skłonność do negatywnego interpretowania różnych zjawisk, są w większym stopniu podatne na pojawienie się objawów psychosomatycznych. Takie rozważania prowadzone w naukowych kręgach medycznych otwierają furtkę do tego, czym zajmuje się psychobiologia i jej podejście do definicji choroby.
Ludzki organizm jest tak skonstruowany, że w sytuacji przykrych doświadczeń zabezpiecza nas przed natychmiastową chorobą, gdyż jak już wcześniej wspomniałam – każda choroba jest reakcją obronną na trudne przeżycia. Kiedy dochodzi do ich kumulacji, okazuje się, że nie zawsze jesteśmy w stanie sobie poradzić. W sytuacji, gdy nasze trudności nie znajdują rozwiązania na poziomie psychiki i umiejętnego radzenia sobie z emocjami, ciało przejmuje wówczas swego rodzaju odpowiedzialność za rozwiązanie tego problemu i konflikt przeżywany na poziomie psychiki staje się konfliktem fizycznym, który objawia się chorobą.
Patrząc na chorobę w ten sposób, można uznać, że jest ona sposobem na przeżycie, na przetrwanie, a także na odciążenie psychiki.
Choroba a nasze przekonania
Żyjemy w ciągłym biegu, kreując przy tym zewnętrzny wizerunek na potrzeby otaczającej nas rzeczywistości. Moment, w którym człowiek doświadcza choroby, jest czasem na to, by na chwilę zatrzymać się i dostrzec, kim i jacy naprawdę jesteśmy. Z psychobiologicznego punktu widzenia jest to czas, by zajrzeć w głąb siebie – do swoich emocji, uczuć, a także pochylić się nad swoimi przekonaniami, które w psychobiologii odgrywają kluczową rolę.
Nasze przekonania są wynikiem przeszłych doświadczeń. Nie zawsze są to nasze doświadczenia. Zdarza się, że należy sięgnąć głębiej w historię rodu, by dowiedzieć się co wpływa na nasze życie. Przekonania wynikają bowiem z kilku źródeł, do których zaliczamy:
– Doświadczenia z okresu dzieciństwa – to, jak traktowali nas rodzice i bliscy, gdyż to otoczenie buduje nasz system przekonań dotyczących tego, jak unikać cierpienia.
– Okres „projektu celu” – którym jest czas 9 miesięcy przed poczęciem, okres ciąży i pierwszy rok życia. Wówczas rodzice nieświadomie tworzą projekt na życie dziecka, nawet jeśli nie było ono planowane. To bardzo istotny czas, gdyż wszystko, co dzieje się w tym okresie, przekłada się na nasze życie.
– Programy rodowe, które przekazywane są z pokolenia na pokolenie – po naszych przodkach dziedziczymy ich emocje i uczucia.
Każdy człowiek ma swój zestaw przekonań i oczekiwań od życia. Choroba doświadczana jako wynik tego, że z czymś sobie nie poradziliśmy, może stanowić punkt wyjścia do refleksji nad naszymi wartościami i przeświadczeniami. Warto wówczas pochylić się nie tylko nad tym jakie są nasze przekonania, ale i zastanowić się gdzie jest ich źródło i skąd je niesiemy.
Ludzkie ciało fizyczne jest dla człowieka duchowym przewodnikiem. W gruncie rzeczy, to ono pokazuje, kim i jacy jesteśmy, co jest nam bliskie, w co wierzymy, a z czym się nie zgadzamy i nie potrafimy zaakceptować.
Jeśli chcesz zająć się swoimi przekonaniami i tym, co dla Ciebie obciążające – zapraszam do rozmowy! Pomogę Ci dotrzeć do Twojego źródła wiedzy o sobie samym.
Hari Om Tat Sat
Regina
Dodaj komentarz